Kochani, dziękuję wam bardzo, że udało się nam "nabić" już 500 wyświetleń! Nawet nie wiecie, jaką przyjemność mi to sprawiło. Miło jest wiedzieć, że coś, co robicie, jest nawet przelotnie dostrzegane przez kogoś innego. Ta świadomość bardzo motywuje i myślę, że powinniście trzymać tak dalej :)
Czekam tylko na komentarze, ponieważ ich brak jest w pewnym momencie demotywacją (w przeciwieństwie do wyświetleń). Dobrze wiedzieć, że komuś się podoba lub nie, że są jakieś błędy...
Cóż, jako że późno się robi, powiem do widzenia i zostawię wam mem na pożegnanie.
Łaaa, tak dawno mnie tu nie było!
OdpowiedzUsuńA co do postu — doskonale cię rozumiem, ja też lubię wiedzieć, że moja praca podoba się innym. ^,^
Właściwie to cię podziwiam, bo ja chyba bym nie wytrwała tak długo, bez prawie żadnego odzewu, mając jedynie wyświetlenia a żadnej chociażby reprymendy. No, ale przecież nie od razu Rzym zbudowano, nie ma co się zniechęcać na początku.
Jeśli mogę wiedzieć, co planujesz w przyszłości dla swojego bloga? Strasznie mnie to ciekawi.
Pozdrawiam, Chesshe~
Ach, dziękuję! <3
UsuńCo planuję, się pytasz? Na pewno wrzucę kilka one-shotów, na które już mam nawet pomysły. Myślałam też o zapisywaniu na świstkach papieru jakiśtam moich analiz, ponieważ wszystkie mądre myśli zdążają ze mnie uciec, za nim dosiądę się do komputera. Ten ból.
Muszę się też zastanowić nad zdjęciami, ponieważ nawet słowa nie zawsze mogą ubarwić coś tak, jakbyśmy chcieli, a poza tym zawsze jest to pewna odmiana.
Pozdrawiam!
Analizy zawsze dobre. ^,^ I niestety, również znam ten ból uciekających myśli, ale największy ból, jest bólem zabijania własnej weny, bo mózgu zrozum – jesteś na biologii, musisz zrobić zadanie domowe z polaka a na dodatek uważać, żeby cię dyrektorka nie przyłapała. ;-;
UsuńNo nic, lecę czytać tego one-shota, czytamy się za piętnaście minut. ^,^
Hah, rozumiem ten ból :')
OdpowiedzUsuńCzytaj, czytaj na zdrowie :D